अवघे पंढरपूर

शुक्रवारी संध्याकाळी कॉलेजच्या दिशेने पदयात्रा चालू होती....चालता चालता कटट्याजवळ आले नि एक संभाषण कानावर पडलं हे असं पुचाट मी काही म्हणणार नाहीये कारण मी भोचकपणे,जाणूनबुजून त्यांच्या नकळत त्या संभाषणात डोकावले होते. ज्युनियर्सची धमाल गँग असावी.

"सगळे आले का रे कुंभकर्णा?" इति एक लाल टीशर्ट, tall dark n (handsome च्या थोडं जवळपास जाणारी पर्सनॅलिटी).
"कुठे अजून, च्या मारी ह्या पोरींच्या........पूनम आयुष्यात वेळेवर येईल तर च्यायला घडयाळच जसं काही बंद पडणारे" इति ’ विस्कटलेला एक माणूस’.
"बट शी इझ स्मार्ट, काहीही म्हण."
"स्मार्ट नाही, आगाउ नंबर दोन........काल भेटायला सगळ्यांनी कुठे जमायचंय हे विचारण्यासाठी फोन केला तर ही बया म्हणते, ’संध्याकाळी ये, यमुनाबाई हिर्लेकर चौकात................
दात उचकटू नकोस रे ******, for that moment मला कळलंच नाही कुठल्या चौकात बोलावतेय ती. नंतर म्हणाली अरे आपल्या रुईयाच्या नाक्यावर रे................असं म्हणून ’खि:खी:खि’ करत तुझ्यासारखेच दात उचकटले तिने नंतर. मला सांग, सरळ कॉलेजच्या नाक्यावर ये सांगता येत नाही? खरंच म्हणतेय की पकवत्ये म्हणून आधी इथे येउन बोर्ड बघितला...तर हे कट्ट्याचं नाव आहे ते पहिल्यांदाच बघतोय मी."

"म्हणूनच सांगतोय यमूबाई स्मार्ट आहेत आपल्या."

त्यांचे उर्वरित सभ्यतेच्या आसपास म्हणूनही न फिरकणारे संवाद मी ऐकत बसले नाही पण क्षणभर हास्याची एक फुसकुली अंगावर फिरली, मग मीही जाताना मुद्दाम त्या बोर्डकडे निरखून पाहिलं........खरंच इतके दिवस माझंही तिथे लक्ष गेलं नव्हतं.............एक कट्टा कॉलेजचा म्हणून जेवढा फेमस होउ शकतो तेवढे खचितच इतर कट्टे लोकप्रिय होत असतील रे.

’ही कॉलेज आमची काशी, हा नाका पंढरी................’ आठवलं?
आज खचकन जाणवून गेलं...आपल्यासाठी कॉलेजच ’अवघे पंढरपूर’ का असतं?

बास्स आता वाटतंय तडक उठून कँटीनमध्ये जावं........ ट्रेमधून हिंदकळणारं सांबार,ईडली, थंडगार झालेला वडा-पाव पोटात ढकलावा...आणि एक मस्त वाफाळलेली नेसकॉफी मारावी.
कित्तेकदा कँम्पसमध्येच बसून कँटीनच्या, अख्ख्या कॉलेजच्या, प्रोफेसर्सच्या नावाने हमखास बोटं मोडलीयेत. पण कसाही असला तरी तो आपला हक्काचा कॅम्पस होता यार....शी!! कसंसंच झालं एकदम.

ओळीने लागलेली अशोकाची झाडं, दुस-या मजल्यावरच्या खिडकीतून एकटा-दुकटा दिसणारा गुलमोहर, कँटीनमागचं आळशी बदामाचं झाड....आणि वर त्याच्या गर्ल्स कॉमन रुम मध्ये डोकावणा-या फांद्या...आज वाटतंय त्या झाडावर चढून कॉमन रुममध्ये डोकावण्याची हिंमत कोणत्याही मुलाने केली नसेल??? I doubt!! :P ( तसं एखाद्याने खरंच केलं असतं, तर तर तो मला नक्की आवडला असता.:D). झकासरावांच्या सखीची आठवण आली एकदम ;)
कायम कँटीनमधून येणारा फोडणीचा characteristic स्टिंक, लॅबमधून भन्नाटपणे नाकात जाणारा एच टू एस......पण ट्रेनमधून जाताना बायकांच्या डोक्याला थापलेल्या तेलाचा वास घेण्यापेक्षा अमोनियाच्या बाटलीला जाउन नाक लावणं परवडलं एकवेळ. अमोनियाच्या वासाबद्दल काही वेगळं सांगायला हवं का? :P
कॉलेजच्या मागच्या बाजूला असणा-या छोट्या डबक्यात कमळं कधी येतील याचीही बरीच वाट बघून झाली..पण ती काही उमललीच नाहीत. त्यातही कॉलेजचं अविरत सुरु असलेलं कन्स्ट्रक्शन.........’अरे कधी संपणार ते? की आपलं बिरबलच्या खिचडीसारखं चालूच?’(तेव्हा ’कशाकरता.......... तर कॉलेजच्या कंन्स्ट्रक्शनकरता मी आर्किटेक्ट व्हायचं ठरवलं होतं बरं का..)
कॉलेजच्या पिलर्सच्या अगदी जवळ जवळ वाढलेली अशोकाची झाडं तोडली होती तेव्हा कोण राग आलेला...सगळ्यांची अक्कल काढून झालेली.

भटची चहाची टपरी, वडेवाल्या आजी, कॉर्नरचा सँडविचवाला, दाबेलीवाला, झेरॉक्सवाला( त्याच्या दुकानाचं नाव ’पार्श्व झेरॉक्स सेंटर’ का होतं ह्याचं कोडं मला अजून उकलेलं नाही :D ते काहीही असो; मात्र परीक्षा जवळ आल्या की त्याच्या इतकी मोस्ट वॉन्टेड व्यक्ती कुणीही नसेल) .......दिक्षित रोडच्या शाळेतून वरच्या खिडक्यांमधून खाली बाटल्या फेकणारी, चिंचा-कैरीवाल्या भय्याच्या मागे भुणभुण करणारी आणि खाली उभे राहिलो की वेडावून दाखवणारी ती चिमणबाग......

एक प्रश्न मात्र अजूनही कॉमन आहे, "यु हॅव बॉयफ़्रेंड?" :D
"nope !"
"डोन्ट टेल मी, यू डोन्ट हॅव बॉयफ़्रेंड!! ( अशावेळी समोरच्या माणसाच्या चेह-यावरचे भाव काय मजेदार असतात. थोडक्यात......... "क्काय सांगतेस?, तुला किडनीच नाही.......................? असं म्हणताना येतील तसे)
मलाही मग कसंनुसे भाव चेह-यावर आणून त्यांच्या समाधानापुरतं म्हणावंसं वाटतं,
"देख ना यार शीट!!! मेरे पास तो बॉयफ़्रेंड ही नहीं।" ;)

(यावरुन शाळेतली पोरं आठवतात....मध्यंतरी ती शाकालाका बूम्म्बूम अशी एक कुठलीतरी सिरियल होती. त्यातल्या मॅजिक पेन्सिलची...(पेन्सिलच्या टोकावर एक चेहरा आणि लांबलचक पेन्सिल) फॅशन आली होती. ज्यांनी ती अगदी बाजारात आल्या बरोब्बर दुस-या दिवशी आणली त्यांना ती वर्गात मिरवण्याचा कोण आनंद ;) मुद्दाम खोड्या काढून साळसूदपणे फूस लावत विचारायचं,

’ए, तेरे पास ’वो’ वाली पेन्सिल नहीं???
"नहीं....मम्मीने लेकर कहाँ दी है अब तक?”
"okk....मम्मी को बोलना मेरे मम्मीने है ना वोह सामनेवाले दुकाम में से ली सिर्फ़ ट्वेंन्टी रुपीझ ओन्ली ;P."
मग ज्याच्याकडे नाहीये त्याचा चेहरा इवलासा झाला की बाजूचाही फ़्रेंडशिप वगैरे आठवून म्हणणार,
"अच्छा ठीके तब तक हम ये शेअर करेंगे ओक्के?" स्वारी खुश...
लहान मुलांचं काय बरं असतं नै? सगळं शेअर करतात. :D )

अपवादात्मक सुखद दृष्य वगळता बॉयफ्रेंड कॅलेंडरच्या पानांसारखे बदलत असतात ही गोष्ट तिसरी. पण खरंच त्यांच्या छॊट्या छोट्या गोष्टी फक्त कॅम्पसलाच ठाउक असतील.
’गच्चीमधून खिडकी किती छान दिसते, आज मला तुला पहावेसे वाटते.....इथपासून ते
खंडेरायाच्या लग्नाला नवरी नटली.....असल्या रावस गाण्यांपर्यंत त्यात भलतीसलती मॉडिफिकेशन्स करुन ती बडवणं....वाईट्टातले वाईट्ट पी.जे, फेस्टच्या नादात तनमन(धन नाही) सगळं विसरुन बूस्टर दिल्यासारखं काम, रात्रीची जागरणं, सरप्राईझ बर्थ डे पार्टी, डेज.......अशात फसफसणारा कॅम्पस, थंडीत धुक्याला मिठी मारुन बसलेला कॅम्पस, मात्र परीक्षा येउ घातल्या की तोंडावर बोट, हाताची घडी घालून बसल्यासारखा.................. सगळ सगळं लख्ख डोळ्यासमोर टवटवीत होउन पुढे आलं बघ. कॉलेजमधून बाहेर पडलो आणि सगळंच हरवलं.

अजूनही लॅब-कोटवर सिल्व्हर मिरर टेस्टचे डाग आहेत, एक कॅडबरीच्या आतलं चांदीचं रॅपर आहे, J बिरुद मिरवणारी की-चेन आहे.........कुठे साठवून ठेउ? कोणत्या कोप-यात?

"आँखों में सपने लिये घर से हम चल तो दिये,
जाने ये राहें अब ले जायेगी कहाँ....
मिट्टी की खुशबू आये,
पलकों में आँसूं लाये
पलकों पें रह जायेगा यादों का जहाँ
मंझिल नयी है अंजाना है कारवाँ, चलना अकेले है यहाँ

तनहा दिल तनहा सफर ढूँढे तुझे फिर क्यूँ नजर.........


एवढयात पुरे , नाहीतर तुला वाचता येणार नाही खारट झालेलं अक्षर, भर उन्हाळ्यात कसा पाउस पडला असं म्हणशील.
_______________________


बाय द वे, नुकतीच पंढरीची वारी झाली तेव्हा पाहिलं, आपल्या नव्याने बांधलेल्या पिलर्सवर नाजूक वेली कमानी वाकवून उभ्या झाल्या आहेत आणि गुलमोहराचा सडा अजूनही एन्ट्रन्सवरच :) मस्त नं !!!!!

( कुणालातरी खो द्यावासा वाटतोय, सवडीने घ्या आणि लिहा रे नक्की.)