अवघे पंढरपूर

सकाळी भरभर कामं उरकून आई घराबाहेर पडली, तिच्या जाण्याच्या वेळा हल्ली हल्लीच अनिश्चित व्हायला लागल्या. घरातली सगळी कामं उरकता उरकता दमछाक होणं हा काय प्रकार असू शकतो ते घरात स्वत: बिनकामाचे पडलेलो असल्याशिवाय कळण्याचा प्रश्नच उद्भवत नसतो.

एरवी कॉलेजची बॅग लटकवून मी आणि नंतर शाळेचं ओझं घेउन विभू घरातून बाहेर पडतो, आपल्याच विश्वात रममाण होण्यासाठी. मागे उरते फक्त आई......घराबाहेरचं आपलं असं एक रुटीन सुरु झालं की आपल्या मागे घरी उरणा-या माणसाच्या कामाबद्दल फक्त कल्पना केल्या जाउ शकतात किंवा अंदाज बांधले जाउ शकतात.

म्हणजे शेव-पुरी,पाव-भाजी किंवा पिझ्झा असे नॉट सो कॉमन मेन्यू संध्याकाळच्या जेवणात मेन आणि फायनल लिस्टवर असतील तर त्याच्या तयारीपासून अर्थात सगळ्या गोष्टी तीच करते( कारण मला वेळ नसतो, घरी असले तरी इतर बर्रीच कामं म्हणजे.. ऑरकुटींग-टॉरकुटींग...कालच भेटून झालेलं असलं तरी आज कमीत कमी १५ मिनीटं फोनवर मारण्यासाठी विषय असू शकतात इ. इ. ). ती मात्र तिच्या कामाशी १००% डेडीकेटेड असू शकते कधीही,केव्हाही......थोडक्यात आई ही ग्रेटच असते. :)

मास्टर्स च्या ऍडमिशनमुळे या सगळ्या रुटीनमध्ये एक खंड पडला फार मोठठा;( इतका मोठा की मी आयुष्यात कधी म्हणून ब्रेक घ्यायचा नाही असं आत्ताच ठरवून टाकलंय :P)....ज्याचा मी यथायोग्य वापर केला; तरीही बरंच काही अजून करता आलं असतं, रादर येतं हे मला वाटतंय आत्ता,या क्षणी लॉन्ग टर्मची सुट्टी संपण्यासाठी हातावर मोजण्याइतके दिवस शिलकीत असताना.

आणि सकाळी आल्याचा वाफाळलेला कप तोंडाशी लावला असता मला माउ म्हणते तसं ’हॅपी रिअलायझेशन’ झालं. बरीच कामं हाता-तोंडाशी असताना अजून वेळ आहे म्हणून मी तात्पुरती टांगून ठेवली होती ती पूर्ण करणं मस्ट आहे असं जाणवलं......

काही जाणीव होण्याचा अवकाश मला क्लीनलीनेस अटॅक्स येतात. त्यासरशी सगळी टीपी कामं आवरुन शेल्फ आईच्याच शब्दात ’नीटनेटका’( नॉर्मली तो शाळेतून घरी येण्याआधी मुलं फुटबॉल खेळायला जातात तेव्हा घरी येताना जो अवतार होतो तसाच असतो) करायला घेतला.

वार्डरोब( म्हणण्याची फॅशन आहे, नाहीतर कॉलेज गोईंग गर्ल चा फील येउ शकत नाही) मधले कपडे पाहून तीन एक महिन्यात तो ही अपडेट करायचा असतो हे कळून चुकलं. ( कळून चुकणे हा शब्दप्रयोग म्हटला तर भारी....म्हणजे कळून परत चुकीचंच वागणे :D )

दुपार अस्ताव्यस्तपणाला शिस्तीत आणण्यात व्यस्त गेली.....नंतर मात्र टेकले टी.व्ही समोर..’माय नेम इज ऍंथनी गोन्सालवीस’ पाहिला. आवडला. म्हणजे अगदीच ओल्डीज मधले मॅटीनीला दाखवले जाणारे सिनेमे पाहून हा ’कधी आला होता, हा खरंच जॅकी श्रॉफ आहे?’ असे प्रश्न पाडून घेण्यापेक्षा तो बरा होता. त्यातला ऍंथनी ज्याम इनोसन्ट वाटतो यार..... ;)

huhhh!!!! मी नॉनस्पॉट ;;) काम करु शकते( पिक्चर पाहणं तो ही एका बाजूला दुसरी कामं करता करता हे ही एक कामच असतं) याचा आनंद झाला आणि फॉर द मोमेन्ट ब्रेक तो बनता है......सो बाय!!

( मला अजून बरंच बरं वाटण्याचं कारण 'आय ऍम बॅक टू नॉर्मल' :) :D )